اوامر و نواهی الهی حکمت و علت دارند
امام رضا «علیه السلام» در پاسخ نامه محمّد بن سنان ، به او چنین نوشت:
«نامه ات به من رسید که در آن نوشته اى:
برخى از اهل قبله مىپندارند که خداوند متعال، هیچ چیز را بنا بر حکمتى حلال یا حرام نکرده است، بلکه (احکام حلال و حرام) همه براى تعبّد بندگان است (یعنى هر چه خدا فرموده است بجا آورند یا ترک کنند، از روى تعبّد و پذیرش بى دلیل است، بى آنکه حکمتى و علّتى در آنها باشد).
هر کس چنین گفته است سخت گمراه است و آشکارا در زیان، زیرا اگر چنین مىبود (عکس آنچه هست نیز درست بود، یعنى) درست بود (و ممکن بود) که خداوند مردمان با حلال قرار دادن حرامها و حرام قرار دادن حلالها، را به تعبّد فراخواند؛
یعنى (مثلا) عبادت را در این قرار دهد که مردمان نماز نخوانند، روزه نگیرند، هیچ کارى از کارهاى نیک انجام ندهند، (و همینطور) خدا و پیامبران و کتابهاى آسمانى را انکار کنند ... (یعنى ترک عبادت، عبادت باشد، و ترک کار نیک ، کار نیک و در صورتى که هرگز چنین نیست و)
ما این را دریافته ایم که آنچه خداوند متعال حلال کرده است به صلاح بندگان و بقاى ایشان مربوط است، و آنان (براى زندگى مادّى و تکامل روحى) بدان نیاز دارند، و چیزى جایگزین آن نتواند شد.
و نیز دریافتیم که آنچه حرام شده است، چیزهایى است که بندگان خدا به آنها نیازى ندارند، بلکه آنها مایه فساد و نابودى و تباهى است....
علل الشرائع، ج2، ص: 592، و نیز الحیاة / ترجمه احمد آرام، ج4، ص: 234