بی حضور قلب اگر خواندی نماز
قابل درگاه حی بی نیاز
هیچ طاعت نیست بهتر از نماز
این عبادت مایه قرب خداست
مونس شب های تار انبیاست
این عبادت مایه غفران ماست
ناجی و کفاره عصیان ماست
گر تعجب می کنی از این بیان
پس برو تنهی عن الفحشا بخوان
این عبادت چون عمود دین توست
شرط ملت مذهب و آیین توست
متقین را زین و منهاج آمده
مومنین را عین معراج آمده
چون شدی آماده غسل و وضو
از معاصی دست و دل اول بشو
خویش را خالی تو از تزویر کن
پس بلند آوازه تکبیر کن
از خدایان مجازی عذر خواه
بعد از سر ده ندای لا اله
لفظ الا با دل آگاه گو
پس محمد ص رسول الله گو
خویشتن را مومن و موقن ببین
پس علی ع را گو امیر المومنین
دل تهی کن از همه کفر و دغل
پس بگو حی علی خیر العمل
چشم بردار از تمام ممکنات
بعد از آن بر گو که قد قام الصلوه
پشت سر انداز خاص و عام را
پس بگو تکبیره الاحرام را
چون ستادی در حضور کردگار
باش قائم با سکون و با وقار
فهم کن تا با که می گویی سخن
با خدا یا با خیال خویشتن
در نمازی یا که دعوا می کنی
یا جوال و مال پیدا می کنی
در رکوعی یا به فکر نان و آب
یا معلق می زنی با صد شتاب
در سجودی یا مگر همچو کلاغ
می زنی بر خاک منقار و دماغ
یک دقیقه، هشت رکعت خوانده ای
زین ریاضت همچو خر وامانده ای
نصف عمرت از ریاضت کاسته
این نماز از تو خدا کی خواسته
شرم کن از این نماز ای بی ادب
هان مکش بیهوده این رنج و تعب
گر نماز خویش خواندی با حضور
هست مقبول خداوند غفور
بی حضور قلب اگر خواندی نماز
حق بود از این نمازت بی نیاز
